Για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, για να βρουμε τι εμείς θελουμε, για να διαμορφώσουμε τη δική μας ζωή, πρέπει να αφήσουμε την πεπατημένη…
Να αφήσουμε δηλαδή συνήθειες, σχέδια, ζώνες ασφαλείας, ανθρώπους, και πολλές φορές αυτό το τελευταίο ειδικά δεν θα γίνει χωρίς κάποια σύγκρουση…
Εύκολο;; Καθόλου…
Γι’αυτό και καθόλου συνηθισμένο…
Οι άνθρωποι νιώθουν μια ασφάλεια ακολουθώντας ήδη ανοιχτούς δρόμους, ζώντας αποδεκτοί σαν μέλη μιας ομάδας…Κάπου εκεί προβάλουν τη μοναδικότητα τους, την αξία τους, σε κάποιον ή κάποιους άλλους, διάσημους, πολιτικούς, θρησκευτικούς ηγέτες, γκουρού, τους οποίους ακούν, ακολουθούν και ζουν με κάποιον τρόπο μέσα από αυτούς…
Είναι πολύ πιο εύκολο να ακολουθήσει κανείς, να μην κοιτάξει ποτέ πραγματικά μέσα του, να θάψει όνειρα και επιθυμίες μέσα στα «έτσι είναι η ζωή» και στα «έτσι πρέπει».
Κι όμως, δεν είναι έτσι η ζωή, ούτε πρέπει να είναι.
Για την ακρίβεια η ζωή είναι όπως ακριβώς επιλέξουμε εμείς να είναι.
Ουτοπικό;; Καθόλου..
Υπάρχει μια λέξη κλειδί εδώ: Ευθύνη.
Σε αυτό το δρόμο, έξω από την πεπατημένη, έχουμε εμείς, και μόνο εμείς, την ευθύνη των επιλογών, των αποφάσεων και των πράξεων μας.
Δεν μπορούμε να γκρινιάζουμε ρίχνοντας το φταίξιμο σε άλλους. Ούτε σε ανθρώπους, ούτε σε συνθήκες…
Σε αυτό το δρόμο είμαστε εμείς οι δημιουργοί και η ζωή μας το έργο μας.
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο δυνατό από αυτό…
Φτάνοντας στο τέλος του δρόμου που εγώ άνοιξα, να πω:
Έζησα…
#Σκέψεις 
Σχολιάστε