Τα αδύνατα…

“Μου αρέσουν αυτοί που ονειρεύονται τα αδύνατα”

Μου αρέσει εγώ να ονειρεύομαι τα αδύνατα…

~Άλλωστε μας αρέσει στους άλλους κάτι που έχουμε ήδη μέσα μας… Οτιδήποτε άλλο, δεν μπορεί να μας συγκινήσει…~

Αν σκεφτούμε ότι η ζωή μας είναι μια συνεχής πορεία και όχι στάση, ότι στόχος μας είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός,

θα συνειδητοποιήσουμε ότι τα αδύνατα είναι αυτά που θα μας δώσουν τη μεγαλύτερη δυνατότητα εξέλιξης…

Το όραμα, η προσπάθεια, η επιμονή, η δυσκολία, η ματαίωση και ξανά η προσπάθεια, είναι αυτά που θα μας διαμορφώσουν, που θα μας κάνουν πιο δυνατούς, που θα ανοίξουν τους ορίζοντες μας…

Και τι είναι εξ ορισμού αδύνατο άλλωστε;;

Τους ορισμούς και τους περιορισμούς τους βάζει μόνο το μυαλό μας.

Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο σκέψης μας…

Θα φανταστούμε αλυσίδες στα πόδια μας, ή φτερά στην πλάτη μας;;

Και όπως είπε και ο αγαπημένος μου Ν. Καζαντζάκης:

“Αυτή είναι η αξία του ανθρώπου:

να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο και να‘ναι σίγουρος πως θα το φτάσει,

γιατί ξέρει πως αν δε λιποψυχήσει,

αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική,

μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο,

τότε γίνεται το θάμα,

που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε μπορούσε να το μαντέψει:

το αδύνατο γίνεται δυνατό».