Η ζωή μας είναι σύντομη…
Εντάξει, όχι τόσο σύντομη όσο αυτή του χιονάνθρωπου που έφτιαξα προχθές, αλλά σύντομη…
Βγαίνοντας στο μπαλκόνι, έπεσε το βλέμμα μου πάνω στο μικρό σχοινάκι που του είχα βιαστικά φορέσει για κασκόλ…
Ο χιονάνθρωπος είχε εξαφανιστεί…
Λογικό βέβαια, δεν περίμενα να είναι ακόμα εκεί.
Βασικά όχι απλά δεν περίμενα να είναι ακόμα εκεί, περισσότερο είχα ξεχάσει την ύπαρξη του.
Βλέποντας όμως το σχοινάκι, μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα του, και η σκέψη μου προχώρησε πέρα από την ανάμνηση αυτή…
Ο χιονάνθρωπος έχει εξαφανιστεί…
Βασικά δεν είναι απλά ότι δεν υπάρχει πια. Είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ…
Για κάποιον που απλά βλέπει πρώτη φορά το σχοινάκι, πράγματι δεν υπήρξε ποτέ…
Για εμένα όμως υπήρξε.
Υπάρχει ακόμα στη σκέψη μου, μαζί με τις όμορφες αναμνήσεις της χιονισμένης γειτονιάς, του χιονοπόλεμου, του γέλιου και της γλυκιάς θαλπωρής του ζεστού σπιτιού μετά τη βόλτα…
Θα έρχεται ξανά στη σκέψη μου κάθε φορά που θα βλέπω χιόνι, ίσως ακόμα και το καλοκαίρι καμία φορά…
Σκέφτομαι ότι κάπως έτσι είμαστε και εμείς…
Υπάρχουμε μέσα από την αλληλεπίδραση μας με οτιδήποτε στον κόσμο και με τους άλλους ανθρώπους…
Κάποια στιγμή φεύγουμε, φαινομενικά είναι σαν να μην υπήρξαμε ποτέ, κι όμως συνεχίζουμε να υπάρχουμε για πάντα στη σκέψη των δικών μας ανθρώπων, στη σκέψη των ανθρώπων που συναντήσαμε…
Ο,τι δημιουργήσαμε, μένει πίσω για να μας θυμιζει…
Δεν μπορούμε να υπάρξουμε για πάντα, μπορούμε όμως να προσπαθήσουμε να αφήσουμε ο,τι καλύτερο μπορούμε πίσω μας…
Ένα όμορφο αποτύπωμα που θα έχει αλλάξει ριζικά ~προς το καλύτερο~ όποιον έτυχε να αγγίξει…
#Σκέψεις 
Σχολιάστε