Μπορώ να σκεφτώ μεγάλες περιόδους στη ζωή μου στις οποίες ήθελα κάτι που δεν μπορούσα να έχω…
Άλλες φορές καθόλου, άλλες φορές όχι όπως θα ήθελα εγώ…
Και γενικά αν το σκεφτούμε καλύτερα, είναι σαν κάτι πάντα να λείπει…
Οι διακοπές που περιμένουμε, το σπίτι των ονείρων μας, η δουλειά των ονείρων μας, ο έρωτας των ονείρων μας, οτιδήποτε…
Ακόμα και όταν φαίνεται να τα έχουμε όλα, κάποια στιγμή βυθιζόμαστε στη ρουτίνα μας και ευχόμαστε απλά κάτι απίθανο να συμβεί…
Μικρή νόμιζα ότι η ζωή μου είναι σαν ένα puzzle, και στόχος μου είναι να βρω και να τοποθετήσω όλα τα κομμάτια ώστε να συμπληρώσω την εικόνα…
Μετά από πολλές προσπάθειες, χαρές, απογοητεύσεις, όλη τη μέχρι τώρα πορεία μου δηλαδή, συνειδητοποιώ ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα…
Πλέον σκέφτομαι ότι η ζωή μας μοιάζει περισσότερο με ένα μαγικό puzzle, στο οποίο ναι μεν εμείς ψάχνουμε και τοποθετούμε κομμάτια, αλλά κάποια κομμάτια ξαφνικά εξαφανίζονται μόνα τους, ενώ ταίριαζαν τέλεια… Άλλα κομμάτια, ξαφνικά μας φαίνεται ότι δεν ταιριάζουν και τόσο τέλεια όσο νομίζαμε και τα βγάζουμε μόνοι μας… Και ίσως η εικόνα η ίδια ώρες ώρες αλλάζει και εκεί που πάει να συμπληρωθεί, ξαφνικά δεν ταιριάζει τίποτα πάνω της και ξανά αρχίζουμε από την αρχή…
Ίσως όμως να μην φταίμε εμείς σε κάτι, ίσως να μην κάνουμε κάτι λάθος…
Ή ίσως το μόνο λάθος που κάνουμε να είναι στον τρόπο θέασης, στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε αυτό που έχουμε ή αυτό που λείπει από τη ζωή μας.
Όταν εστιάζουμε σε αυτό που λείπει, και βυθιζόμαστε στην απογοήτευση, είναι σαν να εστιάζουμε στο δέντρο χάνοντας ένα ολόκληρο δάσος από τα μάτια μας…
Ίσως αυτή η δύναμη, αυτή η αίσθηση του ανικανοποίητου που μας κάνει συνεχώς να αναζητάμε κάτι, ίσως να είναι βασικό συστατικό της ίδιας της ύπαρξης μας…
«Ο άνθρωπος έχει πάντα ένα σκοπό και αιτίες που ρυθμίζουν τις ενέργειες του. Μπορεί πάντα να δίνει λόγο της συμπεριφοράς του σε κάθε περίπτωση.
Αλλά ρωτήστε τον γιατί θέλει, ή γιατί θέλει να είναι, κατά ένα γενικό τρόπο.
Δεν θα ξέρει τι να απαντήσει.
Η ερώτηση μάλιστα θα του φανεί παράλογη.
Η απουσία κάθε σκοπού και κάθε ορίου είναι πράγματι ουσιώδης στη βούληση καθεαυτην, που είναι μια προσπάθεια δίχως τέλος.»
Α. Schopenhauer, Ο κόσμος σαν βούληση και σαν παράσταση.
Ίσως λοιπόν η ζωή μας να είναι μια διαρκής αναζήτηση, μια διαρκής εξέλιξη, ένας συνεχής αγώνας στον οποίο θέτουμε στόχους, και παλεύουμε για αυτούς.
Άλλες φορές θα τους πετύχουμε, άλλες όχι.
Και ίσως εκείνες οι φορές που δεν θα τους πετύχουμε, παρά την απογοήτευση και τον πόνο που έχουν, ίσως αυτές να είναι που θα κινητοποιήσουν μέσα μας νέα σχέδια, νέες δημιουργικές τάσεις, δυνάμεις που δεν φανταζόμασταν καν ότι διαθέτουμε.
Και που ίσως να μην ανακαλύπταμε ποτέ αν τους είχαμε πετύχει…
Πολλά «ίσως» στο κείμενο τώρα που το σκέφτομαι…
Όμως τώρα πια ξέρω ότι πολλά «ίσως» υπάρχουν και στη ζωή…
Και ΙΣΩΣ να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε καλύτερα τη μαγεία της, αν αγκαλιάσουμε αυτά τα «ίσως» και αν προσπαθήσουμε να απαγκιστρωθούμε από τα «σίγουρα» που πιστεύαμε ότι θα έπρεπε να υπάρχουν…
#Σκέψεις 
Σχολιάστε