Τελευταία φορά…

«Μαμά πάμε για βραδινό μπάνιο στην πισίνα;; Τελευταίο βράδυ είναι, αύριο φεύγουμε…»

Και εκεί που είναι κοντά στα μεσάνυχτα, και θέλω απλά να καθίσω λίγο ακόμα στο μπαλκόνι, βαριέμαι λίγο στην ιδέα να ξαναβάζω μαγιώ, να ξανα βουτάω στην πισίνα, μετά να ξαναβγάζω μαγιώ, να ξανακάνω ντουζ κλπ, σκέφτομαι ότι όντως, τελευταίο βράδυ είναι… Οπότε πηγαίνω…

Και τελικά αξίζει και με το παραπάνω… Διαφορετικό το μέρος, η διάθεση, οι σκέψεις, όπως πάντα το βράδυ…

Τα φώτα αλλάζουν σταδιακά χρώμα στο νερό της πισίνας, το φεγγάρι τεράστιο πάνω μας -όσο κ αν προσπάθησα να το απαθανατίσω σε φωτογραφία, δεν τα κατάφερα-…

Και επειδή κλασικά, δεν μπορώ να μην σκεφτώ διαφορετικά δεν θα μείνω απλά στο πόσο όμορφα πέρασα. Αλλά πόσο όμορφα πέρασα, έχοντας στο μυαλό μου ότι ήταν το τελευταίο βράδυ…

Σκέφτομαι πόσες φορές έχω αναβάλει κάτι για άλλη μέρα, αλλά και πόσες φορές έχω κάνει κάτι, χωρίς να το έχω αναβάλει, αλλά έχοντας τη σιγουριά ότι θα το ξανακάνω… Και κάποιες από αυτές τις φορές, δεν ήρθε ποτέ εκείνο το «ξανά».

Και η αλήθεια είναι ότι εκείνες τις στιγμές, θα τις είχα ζήσει διαφορετικά αν ήξερα ότι ήταν η τελευταία φορά…

Θέλω να καταλήξω στο ότι τελικά ίσως πρέπει να σταματήσουμε να χωρίζουμε τις στιγμές μας σε συνηθισμένες και επαναλήψιμες ή ξεχωριστές και ανεπανάληπτες…

Ίσως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ποτέ στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε πότε θα έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ή να ξανακάνουμε κάτι που θελουμε…

Ίσως πρέπει να σταματήσουμε τις αναβολές και να ζούμε κάθε μέρα και κάθε στιγμή μας σαν να μην πρόκειται να τις ξαναζήσουμε ποτέ…

Γιατί σίγουρα θα ζούσαμε διαφορετικά τη μέρα μας αν ξέραμε ότι είναι η τελευταία που έχουμε…

Σίγουρα θα μιλούσαμε διαφορετικά σε κάποιον δικό μας αν ξέραμε ότι είναι η τελευταία φορά που του μιλάμε…

Έχει μια μαγεία η αίσθηση της «τελευταίας φοράς»…

Δεν αφήνει περιθώρια για αναβολές, εστιάζει όλη την προσοχή μας, όλες τις αισθήσεις μας εκεί, στο να τη ζήσουμε, να την απολαύσουμε, να τη χορτάσουμε, να καταφέρουμε να την αποθανατίσουμε στη μνήμη μας…

Πόσο διαφορετική άραγε θα ήταν η ζωή μας αν προσπαθούσαμε να ζούμε έτσι την κάθε μέρα μας;;;

Έτσι κ αλλιώς, στην πραγματικότητα ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα είναι πραγματικά η «τελευταία φορά»…

Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Σύνδεση με %s

Blog στο WordPress.com.

ΠΑΝΩ ↑

Αρέσει σε %d bloggers: