Ώρα μηδέν…

Σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να αναλύσω πολιτικά τις εξελίξεις στην περιοχή και δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο εδώ…

Ανθρωπιστικά όμως θα έλεγα ότι βρισκόμαστε στην «ώρα μηδέν»…

Συγκλονιστικό αυτό που υποδηλώνει η φωτογραφία που αναρτήθηκε στο Twitter (@Nangyalai Tanai) και δείχνει έναν υπάλληλο να καλύπτει με μπογιά τις αφίσες γυναικών έξω από ένα ινστιτούτο ομορφιάς στην Καμπουλ, λίγη ώρα πριν οι Ταλιμπάν μπουν στην πόλη…

Συγκλονιστική επίσης η μαρτυρία μιας Αφγανής φοιτήτριας, στη Guardian, για τα όσα έζησε κατά την προληπτική από την αστυνομία εκκένωση του πανεπιστημίου της Καμπουλ:

«Θέλαμε να φύγουμε και να πάμε σπίτι μας, αλλά δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα μέσα μεταφοράς. Οι οδηγοί δεν μας έπαιρναν στα αυτοκίνητα τους επειδή δεν ήθελαν να πάρουν την ευθύνη της μεταφοράς μιας γυναίκας…

Στο μεταξύ, οι άντρες που βρίσκονταν έξω έκαναν πλάκα και κορόιδευαν κορίτσια και γυναίκες, γελώντας με τον τρόμο μας.

‘Πηγαίνετε να φορέσετε μπούργκα’ φώναξε ένας.

‘Είναι οι τελευταίες ημέρες που κυκλοφορείτε μόνες σας στο δρόμο’ είπε κάποιος άλλος.

‘Μια μέρα θα παντρευτώ τέσσερις από εσάς’ πρόσθεσε ένας τρίτος…

Δούλεψα τόσες μέρες και νύχτες για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα, και σήμερα το πρωί, όταν έφτασα σπίτι, το πρώτο πράγμα που κάναμε εγώ και οι αδερφές μου ήταν να κρύψουμε τις ταυτότητες και τα πτυχία μας.

Γιατί πρέπει να κρύβουμε τα πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να είμαστε περήφανες;;;

Το πιο συγκλονιστικό για μένα -συνεχίζει η κοπέλα- ήταν εκείνοι που έδειχναν ευτυχισμένοι και κορόιδευαν τις γυναίκες. Αντί να σταθούν στο πλευρό μας, στέκονται δίπλα στους Ταλιμπάν και τους δίνουν ακόμα περισσότερη δύναμη…»

Αυτό είναι και για εμένα το πιο συγκλονιστικό.

Όπως επίσης, μου κάνει εντύπωση το ότι δεν έχω δει καμία ιδιαίτερη αντίδραση, για ένα τόσο συγκλονιστικό θέμα. Υποθέτω η απόσταση μας δίνει μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, όπως το φύλο δίνει την αίσθηση ασφάλειας στους άνδρες που αναφέρει η κοπέλα.

Δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από αυτό, κ εγώ από την ασφάλεια του καναπέ μου γράφω, και δεν έχω ιδέα τι άλλο μπορώ να κάνω…

Μακάρι όμως να συνειδητοποιήσουμε κάποια στιγμή όλοι μας, ότι όποια αδικία κ αν βιώνει έστω και ένας άνθρωπος πάνω στη γη, όσο κοντά ή μακρυά μας κ αν βρίσκεται, είναι σαν να την βιώνουμε εμείς οι ίδιοι.

Και όση ευθύνη έχουν εκείνοι που την προκαλούν, άλλη τόση -μπορεί και περισσότερη- έχουν κ εκείνοι που σιωπούν και την ανέχονται…