Εγκαταλελειμμένα κτίρια…

Έχουν ένα μυστήριο, μια μαγεία, τα παλιά εγκαταλελειμμένα κτίρια.

Με μια πρώτη μάτια, φαίνεται να στέκονται εκεί παράταιρα, ξεχασμένα. Αταίριαστα με το τοπίο γύρω τους.

Η φθορά του χρόνου είναι εμφανής, όπως και η απουσία της ανθρώπινης φροντίδας.

Η ζωή συνεχίζει να κινείται στους τρελούς ρυθμούς της έξω από τα όρια της περίφραξης τους, ενώ μέσα είναι σαν να έχει σταματήσει σε κάποιο χρονολογικό σημείο αρκετά μακρυά από εμάς.

Τις τελευταίες μέρες βρέθηκα μπροστά σε δυο τέτοια κτίρια, τα οποία φαίνονται στις παρακάτω φωτογραφίες. Το πρώτο είναι το παλιό νοσοκομείο του Μεσολογγιου, και το δεύτερο ένα σπίτι στη Ναυπακτο.

Κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σε ένα τέτοιο κτίριο, στέκομαι και το κοιτάζω.

Σκέφτομαι ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που βλέπω, από τους μισογκρεμισμενους τοίχους του. Σίγουρα έχει μια ολόκληρη ιστορία να πει όσο κι αν στέκεται αμίλητο.

Πριν πολύ καιρό αυτό το νοσοκομείο θα ήταν γεμάτο κόσμο. Πόσοι άνθρωποι θα είχαν δει τη ζωή τους να αλλάζει εκεί μέσα με μια διάγνωση. Πόσοι άνθρωποι θα έφτασαν στα επείγοντα ένα βράδυ, γιατί κάτι τους έτυχε και ανέτρεψε τα σχέδια τους… Πόσοι άνθρωποι βγήκαν για να επιστρέψουν σπίτι τους νιώθοντας ότι τους δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία να συνεχίσουν τη ζωή τους… Πόσοι άνθρωποι κάθε μέρα έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό ενάντια στην κούραση και το άγχος τους μακρυά από το δικό τους σπίτι προσπαθώντας να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους στην εφημερία τους…

Το σπίτι, σίγουρα δεν ήταν ούτε αυτό πάντα έτσι, κάποτε θα ήταν και αυτό καινούριο, φροντισμένο, γεμάτο ζωή.

Θα είχε ανοιχτά φρεσκοβαμμένα πατζουρια και ίσως γλάστρες με ανθισμένα πολύχρωμα λουλούδια. Παιδικές φωνούλες ίσως ακούγονταν στη γειτονιά, και λαχταριστές μυρωδιές θα γέμιζαν τον αέρα κάθε φορά που μαγείρευαν στην κουζίνα. Πόσοι άνθρωποι θα έχουν περάσει ώρες κοιτάζοντας από το παράθυρο σχεδιάζοντας τη ζωή τους, ή αναθεωρώντας τα σχέδια τους που ανατράπηκαν… Πόσα δάκρυα χαράς ή απογοήτευσης, πόσες ελπίδες, πόση σκέψη, πόση ματαίωση, πόσοι έρωτες έχουν βρει καταφύγιο και πόσα δειλά όνειρα έχουν νιώσει να εγκλωβίζονται στους τέσσερις αυτούς τοίχους…

Κάποιος κάποτε κατάφερε να χτίσει αυτό το σπίτι ίσως μετά από πολλή δουλειά και πολλές στερήσεις…

Και αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει πια. Όπως και όλοι οι άνθρωποι που έζησαν στο σπίτι μετά από αυτόν…

Τα κτίρια όμως παραμένουν στη θέση τους. Βουβά, λεηλατημένα από το χρόνο, αλλά παραμένουν.

Παραμένουν εκεί θυμίζοντας μας ότι εμείς τους δίνουμε ζωή με την παρουσία μας, εμείς τους δίνουμε ζωή επενδύοντας μέσα τους ένα κομμάτι της ψυχής μας.

Η ζωή μας όμως είναι κάτι πολύ περισσότερο από το σπίτι μας και από όλα τα υλικά αγαθά που θα καταφέρουμε ποτέ να αποκτήσουμε.

Είναι οι στιγμές μας, το γέλιο και το κλάμα μας, οι σκέψεις μας, οι άνθρωποί μας, οι ελπίδες, οι απογοητεύσεις και τα όνειρα μας. Οι προσπάθειες μας, οι επιτυχίες, οι αποτυχίες μας και η επιμονή μας να σηκωνόμαστε όρθιοι και να συνεχίζουμε το δρόμο μας…

Μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή μας μαζεύοντας υλικά αγαθά και αντικείμενα που όμως θα καταλήξουν κάποια στιγμή ερείπια…

Ή μπορούμε να τη γεμίσουμε στιγμές, ανθρώπους, όνειρα, πράξεις.

Κάποια στιγμή θα φύγουμε.

Ας φύγουμε έχοντας αγγίξει -θετικά- ψυχές ανθρώπων, και όχι μόνο άψυχα αντικείμενα.