«Σονετο 64 του Σαιξπηρ: “μαθαίνω έτσι να διαλογίζομαι με τη φθοράν αυτή, πως θα’ρθει ο χρόνος να μου πάρει τον αγαπημένο. Η σκέψη αυτή σαν θάνατος το μόνο ‘χει να κάνει, να κλαίει γιατί έχει κάτι που φοβάται πως το χάνει.”
Αν έχει μάθει κανείς να δέχεται τη λογική της κοινωνίας μας, θα ρωτήσει: γιατί πρέπει ‘’να κλαίει γιατί έχει’’ τον αγαπημένο; Γιατί δεν μπορεί να χαρεί την αγάπη του;
Η λογική μας, μας ωθεί πάντα προς την προσαρμογή, μια προσαρμογή σε έναν τρελό κόσμο και μια τρελή ζωή. Και ακόμα χειρότερα, αυτοαποκλειομαστε από την κατανόηση των δυσμετρητων βαθών των βιωμάτων που εκφράζει εδώ ο Σαιξπηρ.
Όλοι έχουμε την εμπειρία τέτοιων βιωμάτων αλλά έχουμε την τάση να τα κουκουλώνουμε.
Μπορεί να κοιτάζουμε ένα φθινοπωρινό δέντρο τόσο όμορφο με τα λαμπρά του χρώματα, που να μας φέρνει δάκρυα… ή μπορεί να ακούμε μουσική τόσο τρυφερή που να κατακλυζόμαστε από θλίψη.
Και τότε τρυπώνει στο συνειδητό μας η άνανδρη σκέψη ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να μην είχαμε δει το δέντρο, να μην είχαμε ακούσει τη μουσική.
Έτσι δεν θα ερχόμασταν αντιμέτωποι με το στενόχωρο παράδοξο, με τη γνώση ότι ‘θα’ρθει ο χρόνος να μου πάρει την αγαπη’’, ότι κάθε τι που αγαπάμε θα πεθάνει.
Αλλά η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης μας είναι ότι, στη στιγμιαία αναλαμπή που είναι η ύπαρξη μας πάνω σε αυτόν τον στροβιλιζομενο πλανήτη, μπορούμε να αγαπήσουμε κάποια πρόσωπα και κάποια πράγματα, παρά το γεγονός ότι ο χρόνος και ο θάνατος στο τέλος θα μας διεκδικήσουν όλους.»
Απόσπασμα από ‘Το θάρρος της δημιουργίας’ του Rollo May.
Είναι στη φύση μας να αναζητούμε την βεβαιότητα, να θελουμε να έχουμε τον έλεγχο, να μας αγχώνει η αβεβαιότητα και να την απωθουμε από τη σκέψη μας αναζητώντας την ασφάλεια μιας υποσχόμενης μονιμότητας…
Και όμως, το παράδοξο είναι ότι αυτή η αβεβαιότητα κρύβεται παντού γύρω μας. Η μόνη σταθερά στη φύση είναι η αλλαγή, η φθορά, ο θάνατος και η ανανέωση.
Και όλα αυτά δεν μειώνουν σε τίποτα την ομορφιά και τη μαγεία της φύσης, την ομορφιά και τη μαγεία της ίδιας της ύπαρξης μας.
Δεν μπορούμε να νικήσουμε τη φθορά και τον χρόνο, μπορούμε όμως να εγκαταλείψουμε την ανάγκη μας για έλεγχο και να απολαύσουμε τη ζωή με θάρρος. Θάρρος που όπως ισχυρίστηκαν ο Κιρκεγκαρντ, ο Νίτσε, ο Καμυ και ο Σαρτρ δεν είναι η απουσία απελπισίας, αλλά είναι μάλλον η ικανότητα να προχωράμε σε πείσμα της απόγνωσης.
Και όπως συνεχίζει ο Rollo May στο ‘’Θάρρος της δημιουργίας’’ μόνο με την δημιουργική πράξη μπορούμε να «πάμε και πέρα από τον θάνατο μας».
Μόνο με την δημιουργία μπορούμε να αφήσουμε κάτι, ένα έργο, που θα ξεπεράσει τη δική μας χρονολογική ύπαρξη, θα αφήσει ένα ανεξίτηλο, αθάνατο αποτύπωμα στον κόσμο αυτό, στις ψυχές ανθρώπων που δεν θα γνωρίσουν ποτέ εμάς τους ίδιους…
Ή ίσως και να μας γνωρίσουν, ένα κομμάτι μας έστω, μέσα από το έργο αυτό…
#Σκέψεις 
Σχολιάστε