Για κάθε έναν από εμάς υπάρχει μια σκέψη, μια πιθανότητα, μια κατάσταση που μας τρομάζει.
Μπορεί να είναι η μοναξιά, η απόρριψη, η αποτυχία, η δέσμευση, οτιδήποτε.
Κάτι κάποτε σε κάποια στιγμή της ζωής μας δημιούργησε ένα τραύμα μέσα μας, που παραμένει ανοιχτό και πονάει.
Η εύκολη επιλογή είναι να το αγνοήσουμε, να το θάψουμε, να προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχει. Να ζούμε στην άρνηση, πηγαίνοντας από τον έναν αντιπερισπασμό στον άλλον, προσπαθώντας να ξεφύγουμε.
Και με αυτόν τον τρόπο πάντα στιγμιαία το καταφέρνουμε. Ξεχνιόμαστε για λίγο και νομίζουμε ότι ξεμπερδέψαμε.
Ό,τι αποφεύγουμε όμως, συνεχίζει να μας κυνηγάει…
Δεν εξαφανίζεται, είναι πάντα εκεί, και αντίθετα, σιγά σιγά τρέφεται από τον φόβο μας και μεγαλώνει, γελάει με την αφέλεια μας να το υποτιμήσουμε, και γίνεται απειλητικότερο.
Μόλις αντιληφθούμε ότι ένας τέτοιος φόβος, ένα τέτοιο τραύμα, υπάρχει, μόνο ένα πράγμα μπορούμε να κάνουμε.
Να σταθούμε για λίγο και να το εντοπίσουμε.
Να το κοιτάξουμε κατάματα. Όσο τρομακτικό κι αν είναι.
Να το αναγνωρίσουμε, να το αποδεχτούμε, να ζήσουμε με αυτό, μέχρι να μην πονάει πια.
Δεν ξέρω αν έτσι θα εξαφανιστεί, μπορεί να μην εξαφανίζεται ποτέ.
Μάλλον δεν εξαφανίζεται δηλαδή.
Αλλά σίγουρα κάποια στιγμή σταματάει να πονάει.
Και όταν σταματήσει να πονάει, δεν χρειάζεται πια να τρέχουμε για να ξεφύγουμε.
Δεν επηρεάζει πια τη ζωή μας, τις αποφάσεις και τις αντιδράσεις μας.
Απλά υπάρχει.
Υπάρχει, αλλά δεν είναι τρομακτικό πια. Δεν μας ελέγχει. Είναι ένα κομμάτι μας.
Μας βοήθησε να εξελιχθούμε σε κάτι σοφότερο και δυνατότερο.
Μόνο έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε…
#Σκέψεις 
Σχολιάστε