Ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε είναι μόνο δική μας επιλογή… Και είναι ο μόνος παράγοντας που βρίσκεται πλήρως υπό τον έλεγχο μας… Μπορούμε εύκολα να βρίσκουμε λόγους για γκρινιάζουμε… Ή μπορούμε να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για ο,τι έχουμε, ο,τι είμαστε, ο,τι ζούμε… Η ευγνωμοσύνη είναι ένα μαγικό συναίσθημα που κυριολεκτικά αν το επιλέξουμε, έχει την... Continue Reading →

Αν εστιάσει κανείς σε ένα χαρακτηριστικό που διαφέρει ανάμεσα σε δυο τουλάχιστον ομάδες, αν αποδώσει σε αυτό όλα τα δεινά που μαστίζουν μια κοινωνία, έχει καταφέρει να φανατίσει τη μια ομάδα ενάντια στην άλλη... Έτσι δεν έχει να αντιμετωπίσει μια ενωμένη ομάδα, την έχει αποδυναμώσει, ο ένας στρέφεται εναντίον του διπλανού του, και κανένας ενάντια... Continue Reading →

Η συνήθεια έχει μια τεράστια δύναμη. Μας τραβάει και μας καθηλώνει εκεί ακριβώς που βρισκόμαστε. Σαν άγκυρα, κρατάει το πλοίο μας στο λιμάνι. Το κρατάει ασφαλές, αλλά δεμένο. Μπορεί να αφορά τη σχέση μας, τη δουλειά μας, οποιονδήποτε τομέα της καθημερινότητας μας… Οι συνήθειες μας, φτιάχνουν αυτό που λέμε comfort zone. Ψάχνοντας να βρω πώς... Continue Reading →

Έχουν ένα μυστήριο, μια μαγεία, τα παλιά εγκαταλελειμμένα κτίρια. Με μια πρώτη μάτια, φαίνεται να στέκονται εκεί παράταιρα, ξεχασμένα. Αταίριαστα με το τοπίο γύρω τους. Η φθορά του χρόνου είναι εμφανής, όπως και η απουσία της ανθρώπινης φροντίδας. Η ζωή συνεχίζει να κινείται στους τρελούς ρυθμούς της έξω από τα όρια της περίφραξης τους, ενώ... Continue Reading →

«Σονετο 64 του Σαιξπηρ: “μαθαίνω έτσι να διαλογίζομαι με τη φθοράν αυτή, πως θα’ρθει ο χρόνος να μου πάρει τον αγαπημένο. Η σκέψη αυτή σαν θάνατος το μόνο ‘χει να κάνει, να κλαίει γιατί έχει κάτι που φοβάται πως το χάνει.” Αν έχει μάθει κανείς να δέχεται τη λογική της κοινωνίας μας, θα ρωτήσει: γιατί... Continue Reading →

Για κάθε έναν από εμάς υπάρχει μια σκέψη, μια πιθανότητα, μια κατάσταση που μας τρομάζει. Μπορεί να είναι η μοναξιά, η απόρριψη, η αποτυχία, η δέσμευση, οτιδήποτε. Κάτι κάποτε σε κάποια στιγμή της ζωής μας δημιούργησε ένα τραύμα μέσα μας, που παραμένει ανοιχτό και πονάει. Η εύκολη επιλογή είναι να το αγνοήσουμε, να το θάψουμε,... Continue Reading →

Τετάρτη απόγευμα στη θάλασσα, μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά... Εγώ πάνω σε κάτι βράχια κοιτάζω το νερό, αντικειμενικά δεν είναι ούτε ψηλά ούτε βαθιά, παρόλα αυτά δεν αισθάνομαι και πολύ έτοιμη να βουτήξω… Κ κάπου εκεί ακούγεται μια φωνούλα: «Έλα μαμά πέσε, μην φοβάσαι… Η ζωή είναι για να τη ζούμε…» Όλη η... Continue Reading →