Θέμα οπτικής…

«Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, αλλά όπως εμείς είμαστε» Anais Nin

Μία φράση που ομολογώ σχετικά πρόσφατα κατάλαβα ακριβώς τι σημαίνει. Από τη στιγμή που κατάλαβα όμως, άλλαξε εντελώς η οπτική μου!

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μπροστά μας δύο ανθρώπους.

Μπορούν άραγε να κοιτάζουν το ίδιο αντικείμενο και να το βλέπουν εντελώς διαφορετικά;

Μπορούμε να τους απευθύνουμε μία φράση και να την εκλάβουν εντελώς διαφορετικά;

Μπορούν να ζήσουν την ίδια εμπειρία και να την βιώσουν εντελώς διαφορετικά;

Η απάντηση είναι ναι, ναι και ναι!

Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας βάζουμε τόσο συναίσθημα, τόσες σκέψεις, τόσες πεποιθήσεις κοιτώντας κάτι, που τελικά είναι σαν να το βλέπουμε μέσα από ένα φίλτρο, αλλάζοντάς το από λίγο έως πολύ, διαμορφώνοντάς το τελικά τόσο μοναδικό και διαφορετικό, όσο μοναδικοί και διαφορετικοί είμαστε και εμείς οι ίδιοι, διαμορφωμένοι μέσα από τα βιώματά μας και τις εμπειρίες μας.

Έτσι, θα ερμηνεύσουμε διαφορετικά την απλή «καλημέρα» που θα μας πει αυτός που μας αρέσει, θα μας νευριάσει περισσότερο το να χάσουμε το λεωφορείο τη μέρα που δεν έχουμε καλή διάθεση και νιώθουμε ότι όλα πάνε στραβά, ενώ μπορεί να απογοητευτούμε και να τα παρατήσουμε μετά από μία άσχημη κριτική στη δουλειά μας, ή να τη δούμε σαν ευκαιρία για να βελτιώσουμε την τεχνική και την απόδοσή μας.

Όταν έχουμε πολλή ανάγκη να αγαπηθούμε, θα πιστέψουμε ότι ο σύντροφός μας μας αγαπάει, ακόμα και αν οι πράξεις του δείχνουν το αντίθετο. Όταν όμως ένας φίλος μας μας διηγηθεί μία αντίστοιχη ιστορία, εμείς θα δούμε διαφορετικά τι συμβαίνει και θα δώσουμε την δική μας άποψη, και θα απορούμε μάλιστα πώς είναι δυνατόν να μην βλέπει την «αλήθεια»!  

Λοιπόν είναι δυνατόν, άλλωστε «κανείς δεν είναι πιο ευάλωτος και έτοιμος να πιστέψει κάτι ψεύτικο, από εκείνον που εύχεται να είναι το ψέμα αληθινό», όπως είπε ο αγαπημένος μου Jorge Bucay.

Ωραία. Ο καθένας μας λοιπόν βλέπει διαφορετικά τα πράγματα. Δεν υπάρχει αντικειμενική οπτική γωνία, και η εμπειρία μου μέχρι τώρα (το δικό μου φίλτρο!!!), μου έχει δείξει ότι πολλές φορές δεν υπάρχει ούτε κοινή λογική.

Καλούμαστε όμως να συνυπάρξουμε με τους δικούς μας ανθρώπους, όπως επίσης και να γνωρίσουμε και να αλληλεπιδράσουμε  με καινούριους ανθρώπους σχεδόν καθημερινά.  

Πώς θα το κάνουμε λοιπόν αυτό;; Και πώς θα μας βοηθήσει η συνειδητοποίηση ότι καθένας μας θα έχει τη δική του αντίληψη και αντίδραση σε όλα;;

Η απάντηση πιστεύω είναι η εξής:

Πρώτα απ’ όλα η συνειδητοποίηση αυτή θα μας επιτρέψει να ξεκινήσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας. Παρατηρώντας τα συναισθήματά μας σε διάφορες καταστάσεις μπορούμε να δούμε καλύτερα τι είναι αυτό που μας ενοχλεί, μας συγκινεί, μας ευαισθητοποιεί ή μας πειράζει. Θα μπορούμε έτσι να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας.

Η συνειδητοποίηση αυτή, θα μας βοηθήσει επίσης να κατανοήσουμε καλύτερα τους άλλους, ίσως να μην είμαστε τόσο απόλυτοι ή αυστηροί μαζί τους, ή να μην παίρνουμε τόσο προσωπικά μία αρνητική ή άσχημη αντίδρασή τους απέναντί μας.

Αξίζει να προσπαθούμε σαν ουδέτεροι παρατηρητές να ξεχωρίζουμε ποιά είναι κάθε φορά τα δικά μας συναισθήματα και η δική μας ανάγκη, και ποιά είναι η κατάσταση που βιώνουμε, όσο πιο καθαρά καταφέρουμε να τη δούμε. Μόνο μέσα από αυτό τον διαχωρισμό θα καταφέρουμε να μείνουμε πιστοί στα «θέλω» μας και να αποφύγουμε ή να απομακρυνθούμε από καταστάσεις που δεν μας γεμίζουν πια.

Μόνο μέσα από την επίγνωση της υποκειμενικότητας και της διαφορετικότητας μπορούμε να βάζουμε τα όριά μας και ταυτόχρονα να σεβόμαστε τους ανθρώπους γύρω μας και να τους δίνουμε το χώρο και τον χρόνο που χρειάζονται για εκείνους, χωρίς να νιώθουμε σαν απειλή ή απογοήτευση μία οποιαδήποτε διαφορετική άποψη από τη δική μας, ή σαν απόρριψη ένα οποιοδήποτε «όχι».