Δεν νομίζω ότι είχα συνειδητοποιήσει ποτέ μέχρι σήμερα πόσο πραγματικά υπέροχη είναι μία βόλτα στη θάλασσα.
Μία νυχτερινή βόλτα στη θάλασσα.
Μία νυχτερινή βόλτα στη θάλασσα, με το φεγγάρι ακριβώς πάνω από τα νερά, να τα φωτίζει και να τα κάνει ακόμα πιο όμορφα.
Βασικά πανσέληνος είναι, ή σχεδόν πανσέληνος – όχι ότι θα ήταν λιγότερο όμορφο αν ήταν και μια σταλίτσα μισοφέγγαρο…
Έχει μια μαγική δύναμη το φεγγάρι έτσι όπως στέκεται και σκορπίζει το φως του στον σκοτεινό ουρανό και τη θάλασσα.
Μια μαγική δύναμη που με κάνει να σκέφτομαι πόσο υπέροχη είναι η φύση, πόσο απέραντο είναι το σύμπαν,
πόσο τυχερή είμαι εγώ που μπορώ να βρίσκομαι αυτή την ώρα σε αυτή την συγκεκριμένη παραλία.
Όταν χαμηλώνω το βλέμμα μου προς την θάλασσα, βλέπω δίπλα μου πάνω στα βράχια αχινούς, μαύρους αχινούς με αυτά τα πετραδάκια που κολλάνε πάνω τους.
Οι αχινοί με κάνουν να ταξιδεύω μακριά από εκεί για λίγο. Μου θυμίζουν καλοκαίρι.
Καλοκαιρινές διακοπές, εξερευνήσεις στη θάλασσα, τότε που μαζεύαμε αχινούς, που παρακολουθούσα πώς κουνάνε τα αγκάθια τους, ή τότε που – λιγότερο ποιητικό-τους ανοίγαμε με μία πέτρα για να φάμε τα αυγά τους.
Το μυαλό φεύγει, ταξιδεύει εύκολα μακριά, πότε σε αναμνήσεις, πότε σε σκέψεις, η ομορφιά του τοπίου το οδηγεί και εκεί. Προσπαθώ να το γυρίζω πίσω όμως, για να απολαύσω αυτή ακριβώς τη στιγμή.
Να απολαύσω τη θάλασσα, τον ήχο που κάνουν τα κύματα όπως πέφτουν πάνω στα βράχια, το φεγγάρι, τους αχινούς μέσα στο νερό, τα φώτα στον ορίζοντα…
Είναι όλα όμορφα, γαλήνια, μαγικά…
Παίρνω βαθιές εισπνοές και προσπαθώ να νιώσω
τον δροσερό αέρα στο πρόσωπό μου. Αισθάνομαι τυχερή που μπορώ να βρίσκομαι εκείνη τη στιγμή εκεί.
Έχω μία μάσκα κατεβασμένη στο πρόσωπό μου βέβαια. Με ενοχλεί λίγο – θα προτιμούσα να μην χρειάζεται να τη φοράω. Όμως εδώ μπορώ να τη βγάλω, μπορώ για λίγο να ξεχάσω ότι χρειάζεται να τη φοράω. Ναι, είναι πολύ καλύτερα έτσι…
Τώρα όμως σκέφτομαι ότι τα προηγούμενα 37 χρόνια της ζωής μου δεν χρειαζόταν να φοράω μάσκα. Κι όμως ποτέ όλα αυτά τα χρόνια δεν νομίζω να συνειδητοποίησα πόσο υπέροχο είναι να νιώθω τον δροσερό αέρα στο πρόσωπό μου σε μία νυχτερινή βόλτα στην παραλία, πόσο υπέροχο είναι να μπορώ να πάρω βαθιές εισπνοές χαζεύοντας το φεγγάρι. Σίγουρα έχω ξαναβρεθεί σε παραλία κάποιο βράδυ. Δεν θυμάμαι να το έχω Ζήσει τόσο έντονα όμως.
Ίσως σήμερα να βοήθησε και το ότι είχα πολύ καιρό να κάνω μία μακρινή βόλτα με το αυτοκίνητο. Η μόνη διαδρομή που έκανα τελευταία είναι από το σπίτι στη δουλειά, με την αντίστοιχη βεβαίωση εννοείται, ή με τα πόδια σε κοντινή απόσταση από το σπίτι, με το αντίστοιχο μήνυμα… Ακόμα και εδώ που
ήρθα, σε αυτή την υπέροχη βόλτα, δεν μου άρεσε που το σκέφτηκα αρκετά να έρθω ή όχι, ή τι μήνυμα να στείλω για να έρθω…
Το μυαλό φεύγει όμως πάλι, και θέλω να το ξαναγυρίσω στο μαγικό φεγγάρι.
Δεν θα το αφήσω να τριγυρίζει σε ό,τι δεν μου αρέσει. Η ζωή μου είναι εδώ και τώρα, δεν είναι ούτε στο πριν που δεν χρειαζόταν να φοράω μάσκα, ούτε στο μετά που θα μπορώ να μην την ξαναφορέσω, είναι μόνο εδώ και τώρα, σε
αυτή την υπέροχη μαγική βόλτα που μπορώ έστω για λίγο να κατεβάσω τη μάσκα στο πρόσωπό μου.
Και επειδή η ώρα πλησιάζει εννέα και πρέπει να φύγω, σκέφτομαι ότι τελικά αυτό είναι η ζωή, μικρές μαγικές στιγμές που είναι στο χέρι μας να τις βρούμε, να τις προκαλέσουμε, να τις δημιουργήσουμε, να τις απολαύσουμε όσο καλύτερα μπορούμε, γιατί μόνο αυτές έχουμε στην πραγματικότητα.
Το μυστικό είναι να συνειδητοποιήσουμε πόσο ξεχωριστές είναι, να τις ζήσουμε νιώθοντας ευγνωμοσύνη και να μην τις θεωρήσουμε ούτε για δευτερόλεπτο δεδομένες…
#Σκέψεις 
Σχολιάστε